Wiosną 2008 roku ośrodek w Szczecinku został zlikwidowany i przestał być członkiem Rady.
Ośrodek hodowli i reintrodukcji sokoła wędrownego w Nadleśnictwie Szczecinek rozpoczął swoją działalność w dniu 1 października 1996 roku.
Podstawą utworzenia ośrodka jest zezwolenie MOŚZNiL z dnia 22.07.1996 roku o numerze OP.4072/239/96 oraz umowa zawarta w dniu 1.08.1996r pomiędzy Nadleśnictwem Szczecinek a Panem prof. Zygmuntem Pielowskim sprawującym opiekę merytoryczną w sprawie realizacji przez Ministerstwo OŚZNiL „Programu restytucji sokoła wędrownego w Polsce”.
Ośrodek składa się z siedmiu drewnianych wolier - hodowlanych, które zostały wybudowane w latach 1996 – 1997 – pięć wolier i w 2004 r - dwie woliery.
Wyposażony jest w inkubator, przechowalnię karmy oraz podręczny sprzęt niezbędny do prowadzenia hodowli. Nadleśnictwo zatrudnia obsługę techniczną do opieki nad ptakami.
Młode sokoły w hodowli.
W roku 2004 wybudowano drewnianą wieżę 10 m do umieszczenia sztucznego gniazda. Ptaki pochodzą z zakupu w roku 1998 oraz 2003, przychówku własnego oraz przekazania nieodpłatnego z Ogrodu Zoologicznego w Berlinie.
Młode sokoły na krótko przed wsiedleniem do sztucznego gniazda.
W Ośrodku Hodowli znajduje się czternaście sokołów jako stado podstawowe do rozrodu (7 par).
W okresie działalności Ośrodka do roku 2006 wyhodowano 65 młodych sokołów. W 2002 roku przystąpiono do reintrodukcji.
W latach 2002 – 2006 reintrodukowano 56 sokołów.
Hodowla w Nadleśnictwie jest prowadzona jako optymalna uznana w Polsce - wolierowa hodowla w parach. Wsiedlenie młodych sokołów jest prowadzone metodą oblotu ze sztucznego gniazda.
W kolejnych latach przewiduje się przychówek od 14 – 16 osobników rocznie.
W latach 2000 – 2004 Nadleśnictwo uzyskało na prowadzenie Ośrodka środki zewnętrzne z NFOŚiGW. Od 2004 r. mamy także dofinansowanie z WFOŚiGW w Koszalinie. Dofinansowanie jest w granicach od 15% - 30% ponoszonych kosztów w zależności od roku.
Jednym z celów "Programu" jest przywrócenie wygasłej w latach 60 – tych europejskiej populacji nadrzewnej sokoła wędrownego (Falco peregrinus), której areał rozmieszczenia obejmował całą nizinę środkowoeuropejską. W północnej Polsce znajdowało się centrum tego areału, w którym w latach międzywojennych gnieździło się około tysiąca par.
Obrączkowanie sokołów przed reintrodukcją.
W latach 1994 -1998 Stacja Badawcza PZŁ w Czempiniu, będącą jednym ze współrealizatorów "Programu" reintrodukowała na Pomorzu 22 omłode sobniki sokołów - teren Nadleśnictwa Bobolice, które graniczy z Nadleśnictwem Szczecinek. Równolegle i w ścisłej współpracy z polskimi partnerami, niemiecka Stacja Ochrony Przyrody w Woblitz przez kilka kolejnych lat reintrodukowała sokoły na terenie graniczącej z Polską Branderburgią.
Od 1996 roku Nadleśnictwo Szczecinek wykorzystując wiedzę i miejsce zamieszkania na terenie Nadleśnictwa Szczecinek prof. Z.Pielowskiego, jednego z najlepszych europejskich znawców problematyki ptaków drapieżnych, zajmującego się reintrodukcją sokoła wędrownego od kilkunastu lat, utworzyło i rozpoczęło działalność Ośrodka Hodowli i Reintrodukcji Sokoła Wędrownego – kontynuując akcję introdukcji sokołów na Pomorzu, chcąc wzbogacić tym bioróżnorodność środowiska leśnego i przyspieszyć powstanie zaczątku populacji lęgowej tego gatunku.
W drodze do sztucznego gniazda
Przywrócenie populacji sokoła wędrownego w opinii krajowych i zagranicznych znawców jest możliwe jedynie drogą reintrodukcji ptaków wyhodowanych w warunkach wolierowych. Udział Nadleśnictwa w tym przedsięwzięciu zwiększa szansę przywrócenia do środowiska jednego z najciekawszych i bezcennych ptaków drapieżnych, przywrócenia populacji nadrzewnej sokoła wędrownego (terytorium Polski stanowi centrum areału populacji o specyficznej cesze, mianowicie gnieżdżenia się sokołów na drzewach w starych gniazdach innych ptaków).
Istnieje możliwość reintrodukcji tego gatunku do środowiska ze względu na korzystne miejsce wynikające z położenia geograficznego Ośrodka oraz miejsca zasiedlania sokołów (rejon północno – zachodni obejmujący obszary niżu polskiego o dużym stopniu lesistości).
Ponadto przedsięwzięcie jest w pełni popierane przez Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody który wyraża zgodę na dalszą hodowlę i reintrodukcję sokoła wędrownego i czynności z nimi związane.
Młody sokół już na wolności.
Należy dodać, że w Polsce istnieją poza Nadleśnictwem Szczecinek tylko cztery ośrodki hodowli i reintrodukcji sokoła wędrownego - (Czempiń, Lasocice, Kraków i Włocławek).
Celem "Programu restytucji sokoła wędrownego (Falco peregrinus) w Polsce" jest odtworzenie na terytorium Polski stabilnej, samoreprodukującej się i dobrze funkcjonującej populacji sokoła wędrownego (bez dalszego zasilania lub jakiejkolwiek innej, regularnej pomocy).
Zgodnie z sytuacją jako zaistniała w dawnych latach, powinna się ona składać z subpopulacji zasiedlającej tereny nizinne, a gnieżdżącej się na drzewach (w tym przedsięwzięciu uczestniczy Nadleśnictwo Szczecinek), oraz z subpopulacji zasiedlającej góry i duże miasta, a gnieżdżącej się na skałach lub wysokich budynkach.
Tak stawiany cel jest w pełni zbieżny z międzynarodowymi dążeniami i ustaleniami w zakresie restytucji sokoła wędrownego i w uzgodnieniu stanowi też część składową ogólnoświatowych starań o ratowanie tego gatunku.
Tekst i zdjęcia otrzymane z Nadleśnictwa Szczecinek